,,Tek smo 1980. godine u jednom članku, objavljenom u Sandej Tajmsu, saznali kako je umro Staljinov sin, Jakov. Kao ratni zarobljenik u Njemačkoj tokom Drugog svjetskog rata, on bio zatvoren u istom logoru kao engleski oficiri. Imali su zajedničke zahode. Staljinov sin ih je uvijek ostavljao prljave. Englezima se nije dopadalo da im zahodi budu umazani govnima, makar to bila govna sina tada najmoćnijeg čovjeka univerzuma. To su mu prigovorili. To ga je uznemirilo.

Ponovo su ga opomenuli natjeravši ga da očisti zahode. On se naljutio, posvađao sa njima, potukao. Na kraju je zatražio da ga primi komandant logora. Htio je da on presudi u njihovoj svađi, Ali Njemac je bio isuviše svjestan svog značaja da bi raspravljao o govnima. Staljinov sin nije mogao da podnese poniženje. Izgovorivši ka nebu gadne ruske psovke, zaletio se prema bodljikavoj žici pod visokim naponom koja je opasavala logor. Pao je na žice. Njegovo tijelo koje više nikada neće prljati britanske zahode ostalo je okačeno na njima…”

*

,,…Staljinov sin je dao svoj život za govna. Ali umrijeti za govno nije smrt lišena smisla. Njemci koji su žrtvovali svoj život da bi proširili teritoriju svog carstva istočnije, Rusi koji su umrli da bi se moć njihove zemlje prostirala dalje prema zapadu, da, oni su umrli zbog gluposti i njihova smrt je lišena smisla i svakog opšteg značaja. Naprotiv, smrt Staljinovog sina je bila jedina metafizička smrt usred sveopšte ratne maloumnosti…”

Isječak iz knjige Milana Kundere – Nepodnošljiva lakoća postojanja